Concerttour: Iets dat niet komt
Hannelore Bedert heeft zichzelf in geen tijd een naam als een klok bezorgd in de Vlaamse muziekcharts. Raymond van het Groenewoud noemde haar de enige zangeres die hem de laatste jaren nog in het Nederlands had weten te ontroeren. Inmiddels heeft Hannelore twee bijzonder goed onthaalde cd’s op haar naam staan. Daarop zingt ze in het Nederlands maar evenzeer in haar West-Vlaamse moedertaal. Ze is een echte Vlaamse singer-songwriter die voluit kiest voor inhoud.
Alsof Nederlandstalige muziek enkel te vergelijken valt met Nederlandstalige muziek. Alsof we niet groter en breder mogen denken. Hannelore bewijst met haar derde plaat 'Iets dat niet komt’ het vlotte tegendeel. Wij horen Bettie Serveert. Wij horen Feist. Wij horen Cat Power. De messcherpe teksten van Bedert gaan nog steeds tot op het bot, maar wie dit nog kleinkunst noemt heeft niet goed geluisterd. Hannelore weet al lang hoe ze haar publiek staalhard kan raken. Soms warm en zalvend, dan weer ijzingwekkend kil. Voor deze laatste plaat werkte ze samen met o.a. Thomas Vanelslander (Gorki, Arno) en Filip Tanghe (Balthazar) en het resultaat is verrassend schoon.
Geen wonder dat Kommil Foo dit wereldklasse noemt.
Hannelore’s debuutalbum Wat als(2008) werd overladen met zoveel superlatieven dat iedereen schrik kreeg voor album n° 2. Uitgewist (2011), het gevreesde tweede album, bleek, na een lange en intense concertrit, opnieuw een schot in ieders roos en het regende sterren.
UIT DE PERS :
“Het beste gesprek op café dat u nooit hebt gehad. Genante herkenbaarheid die door de juiste muzikale toetsen net genoeg afstand bood. Dat was Hannelore Bederts debuut. En dat is Uitgewist allemaal in het kwadraat. Het is een dubbele flikflak vooruit. Dat weeë gevoel tussen pijn en minzame ontroering, dat is Uitgewist.” (PN, Goddeau)
“Nu overtreft ze opnieuw de verwachtingen. … Bij gebrek aan beter wordt Bedert gemakshalve in het hokje van de kleinkunst gestopt, maar deze cd illustreert hoe enggeestig en absurd zo'n term is. … Het in de eerste plaats een bloedmooie, tijdloze popplaat die volop ontroert en al na een paar keer luisteren van die aard is, dat je beseft dat niemand zo melancholisch kan zijn als Hannelore Bedert.” (BS, De Morgen).
